„Szekspir w przekładzie polskich poetów to ogromny teren w obrębie badań nad literacką i teatralną recepcją angielskiego dramaturga w polskiej kulturze. Złożoność zjawiska, jakim jest polski Szekspir, zasadza się w dużej mierze na fakcie, że większość jego tłumaczy to uznani poeci oryginalni. Nie da się rzetelnie przedstawić funkcjonowania twórczości stratfordczyka w polskiej kulturze bez zrozumienia, w jaki sposób osobowość poetycka tłumacza oraz okoliczności powstania przekładu wpisane w szerszy kontekst twórczości literackiej odciskają się na przekładzie. Pomimo że poeta-tłumacz jawi się w badaniach przekładowych jako osobna i wymykająca się prostemu opisowi kategoria, polska szekspirologia o nachyleniu przekładoznawczym nie poświęciła mu jak dotąd należytej uwagi”1. Jednocześnie wielu badaczy, praktyków teatru, a także widzów zgodzi się zapewne z wypowiedzią Jana Kotta, który swego czasu mówił, że „tekst Shakespeare’a w tłumaczeniu staje się wielkim tętniącym tekstem, kiedy się zaraża współczesną poezją” 2